Muzyka tworzona głównie lub wyłącznie za  pomocą elektrofonów (elektromechanicznych i elektronicznych instrumentów muzycznych) oraz urządzeń elektronicznych przetwarzających dźwięki pozamuzyczne lub generowane przez tradycyjne instrumenty akustyczne. Zaniechana nazwa to muzyka elektronowa. Pierwszy raz termin „muzyka elektroniczna” pojawił się w 1951 w znaczeniu programowym w deklaracji grupy muzyków skupionych wokół kolońskiego studio WDR jako Elektronische Musik.

 

Gatunek muzyki rozrywkowej powstały w połowie XX wieku w Stanach Zjednoczonych (który wytworzył wokół siebie krąg subkultury młodzieżowe) i ogólna nazwa szeregu stylów muzycznych, wywodzących się z rock and rolla oraz rhythm and bluesa i bluesa. Sama nazwa „rock” jest skrótem od „rock and roll”, choć można uznawać owe dwa pojęcia za odmienne od siebie gatunki muzyczne.

Gatunek muzyczny oraz forma muzyczna wywodząca się ze społeczności Afroamerykanów z południa USA (tzw. głębokie południe, ang. Deep South). Tematyka bluesa częstokroć skupia się wokół realistycznie ujętych relacji damsko-męskich (miłość, zazdrość, wierność, samotność). Niejednokrotnie poruszane są wątki podróży, pracy zarobkowej, wolności. W bluesowych tekstach obecny jest też krytyczny akcent społeczny, od nierówności rasowej po kwestie polityczne. Podstawowymi instrumentami współczesnego bluesa są harmonijka ustna, gitara czy rzadziej instrumenty dęte lub pianino/fortepian – podczas gdy pierwotne odmiany tego gatunku wykorzystywały głównie prymitywne instrumenty perkusyjne (drumle, dzwonki) oraz efekt klaszczących dłoni.

 


Gatunek muzyczny, który powstał w początkach XX wieku (zapoczątkowany około 1900 roku), na południu Stanów Zjednoczonych w dzielnicy prostytutek Storyville w Nowym Orleanie. Tradycyjnie początki jazzu łączą się z Congo Square jako połączenie muzyki zachodnioafrykańskiej i europejsko-amerykańskiej (bluesa, ragtime'u i muzyki europejskiej). Stanowi on połączenie muzyki ludowej, artystycznej i rozrywkowej. Jazz charakteryzuje się rytmem synkopowanym w metrum parzystym (4/4), a także dużą dowolnością interpretacyjną i aranżacyjną oraz tendencją do improwizacji. Miało to związek z faktem, iż pierwszymi twórcami tego gatunku byli przeważnie nieznający nut potomkowie niewolników. Według niektórych muzykologów jazz jest raczej formą interpretacji niż stylem muzycznym. Początkowa faza rozwoju jazzu wiąże się z Nowym Orleanem, miastem o bogatej tradycji muzycznej. Stamtąd pochodził jeden z najbardziej rozpoznawalnych muzyków tego gatunku, który upowszechnił jazz na całym świecie: wokalista i trębacz Louis Armstrong. Można wyróżnić kilka podstawowych okresów stylistycznych w historii jazzu: dixieland (ok. 1910), jazz chicagowski (ok. 1920), swing (ok. 1930), bebop (lata 40.), coll-jazz i hardbop (lata 50.), free jazz (lata 60.). W obrębie tych przemian stylowych nastąpiło przejście od polifonii (jazz nowoorleański, dixieland, jazz chicagowski) poprzez jazz symfoniczny i jazz big bandów po okres eksperymentów muzycznych, modalizmu i jazz rocka. Jazz, jako gatunek ludzi każdej grupy społecznej stał się źródłem inspiracji dla organizatorów festiwali muzycznych. Dzięki wielu wielkim osobowością tej sceny muzycznej, stał się popularny w bardzo krótkim czasie.

Wszystko to co stanowi alternatywę do promowanych przez media, a co z tym się wiąże słuchana przez większość ludzi, muzyki. Zdecydowana większość i telewizji muzycznych i stacji radiowych puszcza ciągle to samo. Przez co można odnieś wrażenie że jedyna muzyka jaka istnieje to disco, hiphop, techno i niezbyt ambitny pop. Natomiast wszystko co jest po za tym można by określić jako muzykę alternatywną. I może to być zarówno andyjska muzyka folkowa, czy brytyjski rock alternatywny czy jakakolwiek inna muzyka, nawet jeśli trudno ją nazwać. To co jeszcze ją charakteryzuje to że jest raczej ambitna. A także jest raczej trudno dostępna, jeśli można ją już usłyszeć w radiu to najczęściej wieczorami lub w nocy i to na nielicznych tylko stacjach. Raczej więc trudno określić to jako jeden konkretny nurt muzyki.

 

Miejska kultura, powstała w afroamerykańskich społecznościach w Nowym Jorku w latach siedemdziesiątych XX wieku. Nazwa hip-hop jest kombinacją dwóch slangowych określeń – „hip” (znaczącego „teraźniejszy”, „obecny”) i „hop” oznaczającego specyficzny styl poruszania się. DJ Afrika Bambaataa wprowadził pojęcie czterech filarów hip-hopu, którymi są rap, DJ-ing, b-boying i graffiti. Od momentu powstania w południowym Bronksie, kultura hip-hopu rozprzestrzeniła się na cały świat.  Oryginalny taniec i styl ubierania się, stworzony przez fanów nowej muzyki, spowodował rozbudowę i udoskonalenie się wciąż powstającej kultury. Hip Hop zafascynował młodzież z kilku powodów. Każdy mógł wyrazić swoje uczucia i myśli poprzez muzykę. Poza tym każdy mógł zacząć rapować. Nie potrzebował instrumentów muzycznych, wystarczył mu sam głos, potrzebny do składania różnych tekstów. Hip Hop nie miał również żadnych określonych reguł. Po niedługim czasie w latach 83-87 swoje płyty zaczęły wydawać takie osoby jak LL Cool J, Run DMC czy Beastie Boys. Na zachodnim wybrzeżu królują Ice T, Toddy Tee i Mixmaster Spade. Płyty z hip hopem zaczęto sprzedawać w milionowych nakładach. W dzisiejszych czasach hip hop jest  nie tylko popularną muzyką, ale także wielkim biznesem.

 

 

Źródło: http://www.schoolsplus.co.uk